Несказочная проза алтайцев. - 2011. (Т. 30)

ÿч ийнизи айдыжат: — Слер талайдыҥ тÿбине киреле, санаагар кара болуп калган. Бис слерге jер бербезис. Слердиҥ jÿретен jеригер Алтыгы ороон- до — деп. Ол аказы оноҥ келерде, jес тайак тудунып алган келген. — Jе, айса, айыл ордынча jерди бербейтен болзоор, эки будым алаканы турар, jес тайак тайанар jер беригер. Оноҥ кöп jер сурабай jадым — деди. 4 ÿч кичÿ карындажы эки будыныҥ алаканынча, jес тайагын та- йанып турар jерди бергиледи. Ол ло öйдö jаан аказы jес тайагын jердиҥ алды дööн кийдире сайды. Ойто чупча тартып келерде, jетен jети jÿзÿн jаман оору ол ÿйттеҥ чыгала, jердиҥ ÿстине jайыла берди. Эмди тöрт карындаш анаҥ ары шÿÿжип jадыры: — Jер-jеҥестиҥ ÿстине jÿзÿн-jÿÿр öзÿмди, тындуларды jайаар керек. Эмди оны кем jайаар? — деп. — Мындый маргаан эдектер — дешти. — Тöрт карындаш тöрт кызыл чööчöйди алдыска салалык. Кемниҥ айагынаҥ алтын чечек öзÿп чыгар, ол кижи jер-jеҥестиҥ ÿстине jайаачы-кудай болзын — деп. 5 Уч кичÿ карындажы, ÿч кызыл чööчöйине ак сÿт ургулап алып отурды. Эҥ jаан аказы кызыл чööчöйине суу уруп алып, отурды. Анча-мынча отурганча, кöрÿп тургажын: эҥ jаан аказыныҥ айагынаҥ алтын чечек кöрÿнип келди. Эҥ jаан аказы ары кöрöр ортозында, ÿч кичÿ карындажы алтын чечекти уурдайла, бойыныҥ айагына кондырып алды. Анаҥ ары jер-jеҥестиҥ ÿстине jайаачы ÿч кичÿ карындажы — ÿч-Курбустан болды. Эмди алтай улустыҥ кеп сöзинде арткан: Уч-Курбустан бойы уурдашкан, уур[ы] эткен кижиде кинчек jок деп айдыжат. Jе ол тöгÿн куучын. Эмди ÿч кичÿ карындаш jердиҥ ÿстинде не ле немени jайап баштады. Эҥ ле озо кижини бÿдÿрип баштады. Кижини бÿдÿрип алала, тынын кийдирбей, ак öргööгö кийдирип салды. «Узак öйгö jÿрер эдер керек» — деп шÿÿштилер. 6 Ол öйдö ийтти кожо бÿдÿрдилер. Оны эшикке каруул эдип салды. Ол öйдö ондо [ийтте] тÿк де jок, не де jок, кызыл тас болгон.