Несказочная проза алтайцев. - 2011. (Т. 30)

Кудай айткан: — Ийт, сен кайттыҥ? Сен кÿрмöстÿ не тутпадыҥ? Ийт айдат: — Мениҥ кöзÿмö кöрÿнмöдÿ — теди. Эмди Кудай jыланды айдып jат: — Э-э, jылан, сен эмди кÿрмöс полдыҥ, сени кижи öштöзÿн! Соксын! Оттÿрзÿн! — теди. 10 Оныҥ кийнде Эjийди айдып jат: — Мениҥ jибе теген ашты jидиҥ, кÿрмöстÿҥ сöзÿнö кирдиҥ, кÿрмöстÿҥ ажын jидиҥ, эмди сен пала тап! Пала тапсаҥ, jаман УУРУ УУРУР3УҤ> сее эмди öлÿм табылар — теди. Оныҥ соондо Кудай Тöрöнöйго айтты: — Кÿрмöстÿҥ ажын jидиҥ, мениҥ сöзÿм укпадыҥ, кÿрмöстÿҥ сöзÿн уктуҥ. Эмди кÿрмöстÿҥ сöзÿн уккан кижи кÿрмöстÿҥ jеринде полды. Мениҥ сöзÿмдÿ укпаган кижи мениҥ jарыгымды кöрбöс, мениҥ jакшымды албас, карачкы jерде ползын! Эмди кÿрмöс мее öштÿ полды, кÿрмöспиле Тöрöнöй сен паза öштÿ полдыҥ. Эмди кÿрмöстÿҥ ажын jибезеҥ, мениҥ алгыжымды алзаҥ, мениҥ сöзÿмдÿ уксаҥ, качан да ползо, мен ошкош jÿрöр эдиҥ; тогус уул, тогус кыс сее табылзын. Кÿрмöстÿҥ алгыжын сен алдыҥ, кÿрмöстÿҥ ажын сен jидиҥ, мен эмди кижи jайабайн, пойыҥнаҥ кижи чыксын! — теди. 11 Эмди Кудай кÿрмöсти айтты: — Сен мениҥ кижимди не мекеледиҥ? — теди. Эрлик айтты: — Мен алайн теп, сен пербедиҥ — теди. — Мен уурлап аладым, мен мекелеп аладым, мен атка чапса — аттаҥ jыгылтып аладым, аракы ишсе — согуштырарым, кöрÿштÿрерÿм, пудакпы- ла сайыштырарым, сууга кирзе — сууга тÿжÿрип аладым, агаш­ ка чыкса — агаштаҥ jыгылтыб аладым, кайа чыкса — кайадаҥ ажырыб аладым. Эмди Кудай айтты: — Jердиҥ ÿч кадыныҥ алтында ай-кÿн jок карачкы jер пар. Мен сени анда тÿжÿрöдÿм! Эмди мен пойым ажы эдип пербедим, слер пойыгардыҥ кÿчÿгербиле курсагарды азраныгар! Эмди мен эрмектежип полбоссым, мен эмди Май-Терени ийейн — деди — ол слерге не-неме эдерге ÿрöтсÿн! — теди.