Несказочная проза алтайцев. - 2011. (Т. 30)

Шуну ол темир jааны, чын ла, ÿч jердеҥ сындыра тартар кÿчтÿ болор эди. Jе эмди ол оны ÿч jердеҥ сындыра тартып болбозын билип, адазы оны токтотконы ол. Эjен-каанныҥ батырлары темир jааны ÿч текпезине тартырып алып, каанына ойто jангылай берди. Темир jааны ÿч текпезине jетире тартып койгонын кöрöлö, Эjен-каан Шунуныҥ тирÿзин билди, jуулап барбады. Оноҥ ары амыр-энчÿ jуртагылап jада бер- ди. ÿч jылдыҥ бажында Эрке-Шуру-эjези колы-буды уур болды. Калдан-Каан батырларынаҥ Эрке-Шуруга каруул тургузып койды. Мынайда jакыган: — Эрке-Шуру jакшы болзо, кыс бала чыкса, эдин эргекченеҥ кезип, канын калбакчанаҥ чачып, öлтÿрип салыгар. Уул бала бол­ зо, öлтÿрбей, меге кел айдыгар — деген. 13 Эрке-Шунудаҥ уул бала чыкты. Оҥ колында тудунганы — тес- кара кан, сол колында тудунганы — кара таш болды. Оны кöргöн батырлар Калдан-каанга келип, айттылар. Мыны угала, Калдан-каан: — Чак амырда чыккан уулдыҥ ады Амыр-Санаа болзын! — деп адап салды. — Мениҥ ордыма каан болуп, ол отурзын! — де­ ген. Оноҥ ары амыр-энчÿ jуртагылап, Амыр-Санаа эр кемине jедип, öзÿп келди. Шуну-батыр сананып jÿрер болзо: «Айгыр- дыҥ — кулун, аданыҥ — уулы, мен каан болбозымда, Калданныҥ jеени Амыр-Санаа канайып каан болтон?» — деп, ачынып jÿрет. Бир кун Шуну-батыр jеенин öлтÿрерге сананды. Амыр-Санаа jеенине келип, айдат: — Эртен аҥ тозып баралы, уул, — дейт. Эки тууныҥ бажына одош-тедеш тозор болуп, болjожып куу- чындажып алдылар. Амыр-Санаа эртезинде [аҥ] тозып барарга сананып турарда, бир карыган öбöгöн ого мынайып айдат: — Ол таайыҥ cere не коркушту килейле, келип айткан? Сеге кара санан jÿрген болбозын. Кандый да болзо, кöö куйак-тоныҥды эртен тура кийип алып, баргын! — дейт. 14 Эртезинде Амыр-Санаа-батыр кöö куйак-тонын кийип, аҥдап атанды, болjулу jер дööн. Таайлу-jеендÿ, эки батыр, эки тууныҥ