Несказочная проза алтайцев. - 2011. (Т. 30)

— Калак! Мен, ай-кÿн кöрбöгöн кижи болорым. Билбезим. А бу айды-кÿнди кöргÿзип, мени чыгара беретен болзоҥ, алкап берерим мен сеге. Туткан ла. — Канай jединип апаратан слерди? Кандый аайлу? — деди. — Бу эки уштугымныҥ оозын туй тудуналып, тескерлеп чык. Мени jединип, айды-кÿнды кöргöн кийнинде, ол тушта алкап берерим мен сени — деди. 5 Jединип алып, чыккан. Эжигине jетире jединип чыккан кий­ нинде, айткан: — Jе, ай-кÿнди кöрдööр бö, чыгып келип? — Качан-качан кöрбöгöн неме эдим. Саҥ-башка неме боло берди. — Jе, эмди ай-кÿн кöрÿнет не? — деп сураарда: — Эйе, эмди кöрÿнип туру! — деди. — Jе, эмди мениҥ эки jеҥимнеҥ туй тудуп, эки кöзиҥле мениҥ кöстöрим ордына кöрÿп алып, тур! Ол тушта алкышты айдып берерим. Эм ол ондо эки jеҥин туткан туруп jат. Айландыра камык черÿ, ат ла улус тыныжы — куу туман, ÿзези айланыжып-кый- мырап jат. Бу тушта алкыжын айдып баштады: 6 — Jе, мындый болзын сеге! Jе, укту-тöстÿ, jер-теҥериле тудуш бÿдÿмдÿ каан ла оныҥ уулы сен! Jуртаарга алкыш айдып берейин, ук jазап, тыҥдап тур! Jазап сананып ал, ундыба! Эки кöзиҥди бир де jуҥма, мениҥ кöстöрим орды ла jаар кöрÿп тур! Me: — Энезине ачынган бала ыйлайла, чыгара jÿгÿрзин! («Бу та кандый алкыш болотон?» — деп, тыҥдап ла ту- рат.) — Jе, уй деген малыҥ соодоп, мööрöзин! Улам-улам jаантайын мöрöп турзын! Jаман сескен ийдиҥ чыгары улып, jалаҥ дööн маҥтап тур­ зын! (ÿ зе тескеризин угуп алала, эмди jакшызын сакып турган.)