Несказочная проза алтайцев. - 2011. (Т. 30)

ниҥ таманында кызыл сапту кестегеш* бар, оный уштыйла, мениҥ тынымды кезетен туруҥ!» — деди. Кызыл сапту кесте- гешти ушта тартты. Байа алмыс айдып турды (ол уул кÿзен сööктÿ болтыр): «Мени öлтÿрзеҥ, öлгöндö, кÿреҥ кöрмöзиҥ бо- лорым. Jакшы кöдÿрзеҥ, аш, мал берзеҥ — болужарым. Мени кÿндÿлебей, кöдÿрбей турзаҥ, ак быйаныҥа, бала-баркаҥга коо- мой эдерим!» (Аҥчы кижи оноҥ алмыстыҥ тамагын кезип ийди). Оноҥ бери кÿзен кижи кÿреҥ кöрмöскö тайгыл* эде- тен. 93. [АҤЧЫ ЛА АЛМЫС] 1 Пастаянна аҥдап jÿрер уул туру ол. Аҥдап ла jÿрер, аҥдап ла jÿрер. Аҥдап бир кÿн одусында скучайтоотурса*, киши киркелер. Кöрсö: jаш кыс. Ой, ол эмеендÿ иштÿ киши туру! Киркелсе, кöрсö — андый кыс киркелер. Тушташкан, танышкан. Байа кÿрÿм эмеенди де ундуган, чортты да ундуган, анда jадар. Анна бир кÿн... [кыс] байа белине туттурбас тийт. Бу бели кайда бу? Jарындöн колын нетсе, ийде салыйар. Кайкап, а байа кÿрÿм сесинген учуш не. Байа уй кишини кам н ан сураган. (Акыр, кем теди оны?) 2 Айдарда, камдайла, айткан: «Алмыс». Оны [белин] туттурбай турган, анда ÿк болор тийт, алмыста. «Эм мынан канай айрылар?» — деерде, ол кам айтперди: «Оны адарын только». Анан барган. Ойто айлына барала: «Андап бараадырым» — дейле, ÿйт эт артыскойон несинен агаш [ай- лында]. Jÿререле, кöрjатса — баштыкту нени тöҥöсöккö тöккойор. Бу ла ылтам ла, така ла, осогы байа тере öдÿктиҥ немелери не. Андый неме тÿшкаларда, кöрöтурса — байа эмеен силкинийер- де, кöрсö — сары кÿчÿк. Сары кÿчÿк болкалан, оны jаҥыс ла jиип jап. [Байа киши] кöр ло туран. Оны jиип-jиип, ойто сил- кинийерде, киши болкалан.