Несказочная проза алтайцев. - 2011. (Т. 30)

Эртезинде ажанала, аҥчылар чаналар чаназын кийип, ок-jаа- ларын jÿктенип, ÿч башка баргылады. Аттары дезе аҥылу азы- рантыда. Ол кÿн аҥдагылайла, кажызы ла аҥдар аткан. Шоорчы киш- тердеҥ башка бир jоон булан аткан келди, комусчы дезе öгÿс айу аткан эмтир, Аҥчы дезе бир jаан сыгын ла ондор тоолу тийиндер, киштер. 6 Анайып олор бир ай кире аҥдагылап jÿрген. Алуны коп аткан- дар. Jанар деп jöптöшкöндöр. Бир кÿн Аҥчыныҥ буды сынган. — Jе, слер jаныгар. Jол кату, ыраак. Менин алуумды балда- рыма апар беригер — деди. — Мен мында артарым. Будым jазылза, jанарым. Чана бар. Нöкöрлöри jöпсинген. Аркада кар jаан. Чана jокко базарга куч. Олор ого курсакты кöп белетеген. Одынды коп чоккон. — Jарым айдаҥ öтпöй келерис. Jазылзаҥ, бойыҥ jан, jазыл- базаҥ, бис jет келерис — дешкен. 7 Аҥчы-нöкöрлöр jÿре берген. Аҥчы деп нöкöриниҥ jаан кошту адын олор бала-барказына экелип табыштырган. «Буды сынган. Келеринеҥ мойношкон» — деп, олорго аҥчылар чынынча ай- дашкандар. Аҥчы ол ло одузына арткан. Топшуурыныҥ кöзин кийидире толгойло, коно-тÿне кайлаган. ÿч кÿнниҥ туркунына. Бир ле билинип, кöрÿп турза: jаан кар jаап салтыр. Аҥныҥ- куштыҥ изи бу ла одуныҥ jанынаҥ ары. Керек дезе кижиниҥ де изи бар болгон. Аҥчы деп кижи оны коркушту кайкаган: «Кандый кижи бого келген? Канайып оны сеспеген? Алмыс болор!» — дейле, чочый- ла, отурган jеринеҥ тура jÿгÿрген. Сынган буды jазылып кал- тыр. 8 Ол одуныҥ карын кÿреп, от салды. Аш-курсак азып, ичти. Ол ло кÿн аҥдап jÿрген. Киштер, тийиҥдер адала, эҥирде оду­ зына келген. Келзе, ме! Одуда бир jараш бала отурган. От салып. Jажы Аҥчыныҥ ла кубаары. — Сен не кижи? — аҥчы сураган. — Мен бе? Мен бу ла тууда jаткан кижи. Jаныскандыра ла сен ÿч кÿн кайлаарыҥда, оны сонуркап уккам. Сен чöрчöкти ÿзе кайладыҥ. Туулар ээзинеҥ кем де анайда кайлабай jат. Улус ор-