Несказочная проза алтайцев. - 2011. (Т. 30)

Бир jараш ÿй кижи Аҥчыныҥ сол jанына отурган. Сыргала- ры оттыҥ jарыгына мызылдап турар. Кöстöри кап-кара. Тоныныҥ агы коркушту. Тулуҥдарында jыламаштардыҥ кöбизин не деп ай- дар! — Кандый jараш кай! Мындый кайды мен баштап ла угуп отурганым бу — деп, ол келин айдып отурган. Туулардыҥ ээлери сöс блаашкан: — Jок, бу кайчыныҥ кайы тыҥ эмес, сöстöрди булгап jат — деп, jажы jаандап калган келин jöпсинбей отурган. — Э-э, мынаҥ артык чöрчöктÿ кайды бу кижиниҥ таадазы да кайлабаган — экинчи тууныҥ ээзи, тал орто jашту келин, энчикпеген. Jе ончо ло келген туулардыҥ ээлери бу ÿч аҥчыга алулар берерис деп айдыжып тургандар. 4 Jаан удабай бир jараш кыс келген. Jылаптап jараш. Келеле, анда-мында отурып болбой, кайчыныҥ койына кире калыган. Комусчы каткыра салган. Бу ок öйдö топшуурдыҥ текпези jыгылган, jарс этире. Кай токтогон. Аҥчы ачынган: «Топшуурдыҥ текпези jыгыларда, сен öчöп каткырдыҥ» — деп. Байагы туулар- дын ээлери ачынган ол ло кызыл эт jылаҥаш балага. — Сен эмес болзоҥ, эмди кай угар эдис! — деп. — Сен jÿÿлгек, кызыл эт таҥма, не чаптык эттиҥ! — дешти. — Бис те кай учун олорго, аҥчыларга аттар берерис, алулар берерис! А сен кызыл эт неме нени берериҥ? — деп ачыныжып, таркай бер- гендер. Кызыл jылаҥаш бала база jÿре берген, кайа кöрÿп. 5 — Сени, мени электеерин билген болзом, андаарга бери ко- жо албас эдим! — деп, кайчы Аҥчы ачынган. Комусчы кос кöргöнин, кулак укканын айтпады. — Jе, болсобой, каткырып калтырым. Сагыжыма каткамчылу керек кирген... Jаманымды таштагар — деп сураган. Ол кÿн ÿч аҥчы тыҥ ла эрмектешпеген. Jе эртен кем кажы туу jаар аҥдап барар jöптöшкилеп алган. Шоорчы агажы jажыл бÿрлÿ аркага барарга кÿÿнзеген. Комусчы кызыл чет-тыттарлу ар- кага андаарга сананды. Аҥчы бу ла Арыскан тууныҥ бойында аҥдаарга кÿÿнзеди.