Несказочная проза алтайцев. - 2011. (Т. 30)

берген. Ол кижи: «Тук, кöрмöстиҥ агажынаҥ öрö jиликтÿ!» — деп каргарда, агаштыҥ öзöги болуп jилик тулкурайа кургап кал- тыр. 64. ОДЫННЫҤ КЕЛБЕЙ БАРГАНЫ 1 Албаты-jон öссö дö, кудай ого килеп, ол öйлöрдö одын келер эдин jайаган. Бир катап бир эмеен айылында тон кöктöп отыр- ган. Айылдаш, коштой jаткан эмеендер ол ÿй кижиге келип, кату учук токпоктоп, оны уужап, учук кадарына болушкандар. Келиндер куучындажып отырганча, тышкары табыш эмес та- быш, кÿзÿрт эмес кÿзÿрт угулган. — Бу не атазы? — дежип, кöрöр болзо — кöп сырык чет одындар келген эмтир! 2 Ол эмеен арбанган: «Тьфу*, адаҥ эдин jи! Мениҥ кару сырга- лjым-эжим келди деп сÿÿнзем, бу кургап калган чет сырыктары келген туру не! Тегин jерге сÿÿндим, ижендим!» Оноҥ тÿкÿрген, каргаган: «Эмди, сырыктар, кижини тегин jерге ижендирбей, ары анда ла аркада сырайа кадып калыгар!» Оноҥ ло бери кургап калган чет сырык одындар айылдарга бойлоры келбей, кырларда сырайа кадып, тура калганы ол. Эмееннин арбанганын угала, кудай айткан: «Бойы келген бе­ лен одын кÿÿнерге тийген болзо, бойлорыгар одынды экелип, одырыныгар!» Оноҥ ло улам улус арка-тууга чыгып, одындап ту­ рар боло берген.