Бурятский героический эпос: Аламжи Мэргэн молодой и его сестрица Агуй Гохон. - 1991. [Т. 2.]

Сарюун Тайжа басаган Ерэлдэжи тэбэрэбэ*: «һээ, иимэ хүбүү хүбүү л ээд Намайеэ яахуй шоглоош?» — гэжи. «Мэдэн үгээ, „ай“ Мэдээ үгээ байгаальби», — гэжи Мэнэн хүүрээ хэлэжи. һээ, аляан гэхэ бэлэй даа! Басагаа ханай дуудажи, Хара уһан дээрэ Үрмэ байса зугаалба, Ногоон гарса зугаалба Аляан гэхэ бэлэй даа! һээ, хабтагай хара шулуунһаан «Эсэгэйн гурбан мангадхай һээ, мандаа ханай бэрхэлдэжэ, Бэсэгэн зуун найман толгойтой Зуудаг шара мангадхай һай, хургэн болжо ерэхэм гэжи Абаралдажи байна гэжи. Үзүуры манай адаһаайе Үмүхүлдэжи дууһаа ла, һай, захай манай адаһайе Зальялдажи дууһаа», — гэжи хэлэбэ. Аляан гэхэ бэлэй даа! Ай! Хатуу Хара хаанхан гоай Оройёо ханай үһээе Орболзуулжи уурлалай, Оошоёо сагаан шудээе һээ, хабируулдажи уурлалай. «Хүүни зөөридэ хүрэһэн хүйхэрнүүд! Хүзуүнээ ёргоон тойромгой Ай, мульжэһэн ханай хүйхэрнүүд!» — гэжи Мэнэн үгээ хэлэбэ. Аляан гэхэ бэлэй даа! Ай, морёо ханай хубилгажи, Мүнхэн зандаа оруулжи, Бэеэ ханай хубилгажи, Мүнхэн бэеэ бэелжи. һээ, мүхэрөөн толгой толгойлжи, Гаралсажи газаа абалсажи Номо һомо хоёроо «Тэрэ мангад гахай Хаанаһаан ерэхым? — гэжи һуун үгээ һураба, — Тоогүй түхөөрхэм Тоогүй дурдан үгэёор нэхэхэм!» — гэжи Мэнэн хүүрээ хэлэбэ. «Баруун урда бэеэдэ-лэ, һээ, эсэгэйн гурбан хүбүүн бии гэжи, Бэсэгэн хүбүүн бии ханай Айхаа барта абатайма Шэрыхээ барта шэштэймэл!» «Ай, — эжэн ханай хэлэбэ, — Аха барта абтайшии хэдэн, Шэрыхэ барта шэштэйшии хэдэн? Хүүнии хүбүүн хүнһээлэй Хүзүүнэй ёргоон тойромгой Ёргоонһоон үлэ үгээ», — гэжи лэ Сарюун Тайжа Подошла и обняла его *: «Такой ты , парень, молодец, Чего ж надо мной насмехаешься?» «Не знал, [хоть воскликни] „ай“, Не знал я [об этом] », — так говоря, Сказал он нужное слово. Надо ж такому быть! Позвал он свою девушку, И стали они говорить так, что На чистой воде пенка появлялась. Говорить так, что на плоском черном камне Трава вырастала. Надо ж такому быть! «Три сына отца-мангадхая Поиздеваться захотели над нами. Самый младший ставосьмидесятиголовый, Кусающийся рыжий мангадхай Решил явиться зятем к нам, Чтобы стать покровителем нашим. Наши стада с переднего края, Зубами хватая, уничтожает, Наши стада с заднего края, Заглатывая, уничтожает», — сказал он. Надо ж такому быть! Ай! Досточтимый Хату Хара-хан Рассердился — волосы на голове Дыбом у него вставали, Рассердился — белые зубы Вовсю у него скрежетали. «О, негодные, к людям пожаловавшие! Негодные, что обгладывают Шейные шесть позвонков!» — так говоря, Сказал он нужное слово. Надо ж такому быть! Ай, коня своего изменил он, Придал ему подлинный вид, Себя он изменил, Принял свой подлинный облик. Надел [малгай] на округлую голову, Вышел во двор, прихватив Боевые луки свои. «С какой стороны мангадхай этот Может появиться? — Спросил нетерпеливо, — В путь соберусь непременно Нагоню, не окликая его!» — Сказал он нужное слово. «На юго-западной стороне Отца-мангадхая три сына находятся, Среди них — самый младший, Страшно его колдовство, Ужасно его волшебство!» «Ай, — сказал хозяин, — Много ль страшного в нем колдовства, Много ль ужасного в нем волшебства? Ведь у отпрыска человека Из шейных шести позвонков Больше шести не бывает», — сказал,

RkJQdWJsaXNoZXIy MTY3OTQ2